
De Legende van de Sarneghera
juni 30, 2025
De legende van de geitenman
juni 30, 2025De Legende van het Meer van de Wieg
Lang geleden was er op de plek waar nu het Lago Moro ligt geen meer, maar een groene vallei. In die vallei stonden slechts twee huizen. In het ene huis woonde een rijke vrouw met haar baby. In het andere huis woonde een arme vrouw, ook met een kind. Ondanks hun verschillen deelden ze iets heel kostbaars: hun moederschap.
Op een koude avond in april verscheen er een vermoeide, oude reiziger in de vallei. Hij had dagenlang gelopen en was uitgeput, hongerig en nat van de regen. Toen hij licht zag branden in het huis van de rijke vrouw, klopte hij aan. "Help mij, ik smeek u," zei hij met trillende stem. "Een beetje brood en een droog plekje om te rusten, dat is alles wat ik vraag."
Maar de vrouw opende slechts een kier van de deur en haar harde ogen keken hem kil aan. "Ga weg!" riep ze. "Ik help geen zwervers. Ik heb mijn eigen zorgen!" Ze sloeg de deur dicht en schoof er een zware ijzeren staaf voor.
Met gebroken hart en trillende benen strompelde de oude man verder. Hij zag een tweede huisje aan de rand van het bos, klein en vervallen, maar met een zwakke gloed van vuurlicht binnenin. Hij klopte nogmaals. Deze keer werd de deur langzaam geopend door een bleke vrouw, die haar kind in haar armen wiegde. Zonder aarzelen liet ze hem binnen, gaf hem wat soep en een deken, hoewel ze zelf nauwelijks genoeg had.
Toen hij opgewarmd was, keek de oude man haar ernstig aan. "Luister goed," zei hij met een stem die vreemd begon te klinken, bijna bovennatuurlijk. "Neem je kind en vlucht. Nu meteen. Laat alles achter. Er rust een vloek op deze vallei."
De vrouw aarzelde geen moment. Ze wikkelde haar baby in een doek, bedankte de reiziger en vluchtte de heuvels in. Terwijl ze klom, stak een harde wind op. Donkere wolken pakten zich samen, en plotseling brak een storm los zoals nooit tevoren. De hemel opende zich en het water stortte naar beneden, alsof de bergen zelf weenden.
De beek zwol op tot een woeste rivier en sleurde alles met zich mee. De grond beefde. In enkele ogenblikken werd de vallei overspoeld. Het huis van de rijke vrouw verdween onder het water, samen met haar geschreeuw en het gehuil van haar kind. Alleen een houten wieg bleef drijven, oud en scheef, en dreef langzaam naar het midden van het nieuwe meer.
Sindsdien fluistert men in de omgeving over vreemde dingen bij het Lago Moro. Bij volle maan, als het water stil is en het maanlicht tot op de bodem schijnt, zie je soms een wieg op het wateroppervlak drijven. En als je goed luistert, hoor je het zachte gehuil van een kind – of is het de roep van een nachtelijke vogel, zoals sommigen beweren?
De mensen noemen het meer nog steeds "Lac de la Cüna" – het Meer van de Wieg. Want wat eens begon met hardvochtigheid en mededogen, werd een legende die nooit vergeten werd.